donderdag 23 juli 2009

Glenfarclas


Ik ben weer aan het werk! Maar niemand die het ziet, want ik zit moederziel alleen op de zestiende verdieping van het Erasmusgebouw. Daarom meld ik het maar even.
Buiten zijn de vierdaagsefeesten in volle gang. Morgen zal de hele stad even stilstaan. Geen zin in feest? Vergeet het maar: u hebt verplicht vrij om naar de intocht van duizenden strompelende lopers te gaan kijken, die al vier dagen lang spijt hebben van hun inschrijving, maar dat onder invloed van adrenaline en gladiolen binnen mum van tijd weer vergeten zijn.
Maar allez, ik ben dus weer aan het werk gegaan. Op mijn bureau vond ik een fles whisky, van het merk Glenfarclas (cask strenght!), met een briefje eraan:

Bijgaand wordt u toegezonden:
1. ter bespreking/ behandeling
2. om te behouden.

Doorgekrast was de voorgedrukte mededeling: ‘na inzage retour’. Kijk, dat is nog eens goed terugkomen. Dank, lieve collega M! Jij snapt wat een vrouw nodig heeft als ze terugkomt van haar verlof. Ik zal het edele vocht met liefde bespreken/behandelen. Wellicht komt er nog wel een ode van. Over minnende turfgestookte zilte westenwind en zacht zeewier met een snuifje amoniak. Of over turfdoortrokken slokken mondvullend charisma, van wolgeverfde Schotten. Of over het goud van nuffige etablissementen met kortgerokte oberessen, die zelf enkel zoetgeschaafde cocktails drinken, en whisky schenken in lage bekerglazen (maar daar geen excuus voor vragen). Wie weet… maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen.

dinsdag 7 juli 2009

Twitter en Lord Voldemort

Net terug van vakantie. (Het is hoogst onverstandig op media als hyves, facebook en blogspot te melden dat, wanneer en waar je op vakantie gaat, maar ik ga ervan uit dat dit niét geldt voor het melden van je thuiskomst). Anderhalve week ben ik op een niet nader te noemen plaats weg geweest van de wereld en heb ik mij voorbereid op mijn terugkomst in het échte leven, mijn reïntegratie in de maatschappij, het einde van de verwezing, ofwel: het einde van mijn verlof. Over twee weken stort ik mij weer in het leven van alledag, maak ik mij weer nuttig binnen mijn nutteloze discipline, hoor ik er weer helemaal bij.
Manlief wijst me er liefjes op dat ik mij vergis. Present op hyves, facebook, skype en blogspot waande ik me weliswaar een hippe, bijdetijdse wereldburger, maar helaas: de echte wereldburger TWITTERT, aldus manlief. Komt er dan nooit een einde aan de stroom digitale 'places to be'? Is bestaan waargenomen worden? Of is mijn bestaan slechts af te leiden uit al mijn digitale sporen, zoals een voetafdruk de (gewezen) aanwezigheid van een mens verraadt? Vooralsnog maar geen twitter voor mij. Zoveel fragmentatie kan niet goed zijn voor een mens. Vraag dat maar aan Lord Voldemort.