zaterdag 8 augustus 2015

Heuvel een: de gedachtencentrifuge



Ik denk nu ook te weten wat mensen met de runners high bedoelen. Op een gegeven moment zegt je lichaam: kennelijk gaan we dit doen. Kennelijk gaan we hardlopen. Ik weet niet waarom, er zal wel een mammoet achter ons aanzitten, maar we hebben besloten dat dit belangrijk is. Laat ik een paar niet-essentiële dingen uitzetten, zoals piekeren. (Diederik Jekel in een interview met Runners World, februari 2015).

Heuvel een is niet de afstand, niet de tijd en niet de berg. Heuvel een is het hoofd, of om wat preciezer te zijn: de gedachtencentrifuge. Zoals Jekel ook al heeft ondervonden: het lichaam rent wel. Het rent en rent, en als het dat gestaag blijft doen legt het soms de kop het zwijgen op.

Gelukkig heb ik niet zo’n hoofd dat vindt dat we beter thuis kunnen blijven, want een nog-niet-rennend lichaam zou vanzelfsprekend meer moeite hebben het hoofd de mond te snoeren. Mijn gedachtencentrifuge heeft echter wel een verontrustend hoog toerental. Als ik wegren, is dat dan ook zelden voor een mammoet, maar meestal voor een duizelingwekkende gedachtenkronkel. Of voor een deadline.

En wat nu zo leuk is aan hardlopen: met het verstrijken van de minuten en kilometers, verdwijnen kronkel en deadline doodeenvoudig uit het zicht. Rende ik voordat ik ging hardlopen nog heel hard naar een deadline toe – om hem te halen – hijgde hij de eerste kilometers misschien nog in mijn nek, na een tijdje is hij achterop geraakt. Deadlines hebben namelijk de neiging stil te blijven liggen. Zelfs in de wetenschap – waar de eerste deadline altijd slechts de ‘binnenkort-uit-te-stellen-deadline’ is (je weet wel, die voor de ‘dit-is-de-echte-deadline’ en de ‘als-je-deze-haalt-ben-je-nog-steeds-de-eerste-die-iets-instuurt-deadline’), lopen deadlines niet zo hard als mensen. En gedachten gaan vaak in rondjes, en niet rechtdoor.

Zolang je rent zet je lichaam de hoofd-riedel even op pauze. Tot je natuurlijk thuiskomt en uitgeput met een glas water in de aanslag halfslachtig wat rekoefeningen staat te doen, precies daar waar je hem had achtergelaten. Dan tikt ‘ie gewoon weer op je schouder. Hallo wannabe-hardloper, hier het echte leven!