Bezuinigen op de kinderopvang is weer een hot item sinds prinsjesdag. Ouders zullen meer moeten gaan bijdragen aan de kosten voor kinderopvang. Voorstanders zeggen dat het krijgen van kinderen een keuze is. Voor de kosten van die keuze moeten ouders dan ook maar zelf opdraaien. Je levert wellicht wat salaris in, maar daar staat tegenover dat je investeert in je toekomst en dat je je blijft ontplooien. Belangrijk, want 'zeventig centimeter schattigheid in een trappelpakje' biedt vrouwen geen voldoening (de laatste kwalificatie komt uit een hoofdredactioneel commentaar in NRC Handelsblad). Tegenstanders zijn bang dat vrouwen massaal zullen stoppen met werken. Dat is niet alleen slecht voor de economie en de arbeidsmarkt, maar ook voor de maatschappelijke positie van vrouwen.
Om te weten waarover we praten een kleine rekensom: de kinderopvang van één kind bij een regulier kinderdagverblijf kost 6,25 euro per uur. Zou Jan Modaal zijn twee kinderen vijf dagen per week naar de kinderopvang brengen, dan kost dat hem zo’n slordige 3500 euro per maand. Voor Jan Modaal is dat anderhalf salaris. Geen wonder dat Truus Modaal overweegt te stoppen met werken.
Maar dan iets anders: waarom zou het Truus Modaal zijn die stopt met werken, en niet Jan? E-quality, een kenniscentrum voor emancipatie, gezin en diversiteit, stelt dat “het een bekend gegeven [is] dat de kosten van de kinderopvang nog vaak worden afgezet tegen het salaris van de moeder”. Preciezer is het wellicht te stellen dat de kosten van kinderopvang worden afgezet tegen het salaris van de minst verdienende partner. En dat is meestal de vrouw. Waarom? Misschien omdat vrouwen nog altijd minder verdienen dan mannen, ook wanneer zij dezelfde functie en ervaring hebben. Maar meer nog omdat in de meeste relaties de vrouw jonger is dan de man. Vrouwen vallen steevast op oudere mannen. En dat is dom. Ouder betekent niet alleen meer rimpels, een kortere levensverwachting en minder puf om met de kinderen te gaan voetballen, maar ook meer werkervaring en (meestal) een hoger salaris. Mijn tip dus aan alle vrouwen die willen blijven werken, ook als de kosten van de kinderopvang gaan stijgen: ga niet op zoek naar een gedistingeerde grijze heer met levens- (en werk)ervaring. Neem in plaats daarvan een lekker jong ding. Fit, mooi, strak en liefst met een iets kleiner salaris dan jij. Mag hij straks lekker op de kinderen gaan passen als de kosten voor de opvang de pan uit rijzen.
Als er nog oudere, ambitieuze vrouwen zijn die dit lezen....ik ben jong, vrijgezel en verdien slechts een schamel aio-salaris. Ideaal!
BeantwoordenVerwijderenGeweldig.
BeantwoordenVerwijderenEn licht confronterend voor iemand met een acht jaar jongere vriendin ;).
Wat een treffende blogpost, dank voor de gouden tip. En: je doet het weer!
BeantwoordenVerwijderenBriljant!
BeantwoordenVerwijderenHoi Femke.
BeantwoordenVerwijderenJe schrijft mooi. In dit stuk betrap ik me erop dat ik het niet helemaal eens ben met wat je "zegt". In mijn beleving willen moeders sneller minder werken om bij "haar" kinderen te kunnen zijn. Dat zie ik in veel gezinnen gebeuren, onafhankelijk van het salaris.
Bij veel modale tweeverdieners maakt het niet veel uit wie er minder gaat werken. van vijf naar drie dagen werken scheelt niet erg veel en je houdt relatief meer over, netto.
Bij ons was het zelfs omgedraaid. Toen we gingen kijken hoe we onze kinderopvang wilden inrichten ging het ongeveer zo: maandag komt oma, dinsdag opvang, woensdag thuis met een van de ouders, donderdag opvang en vrijdag thuis met een van de ouders. "Oh, dan ga ik dus drie dagen werken" zei m'n vrouw. Ik vroeg: "Wat denk je van jij vier en ik vier dagen?". Dat was niet eens in haar opgekomen. Dat vond ik niet erg, want ik wilde eigenlijk toch wel vijf dagen blijven werken. Wat ik wil zeggen is dat veel vrouwen die rol ook naar zich toe trekken naar mijn idee.
De kosten van de kinderopvang. Tja, ik erger me al een poosje aan Korein. Ze versturen van die suffe magazines die niemand leest. Zij zijn heel erg met het imago en huisstijl bezig. Er worden mensen ontslagen die niet direct meedraaien met VVE. Al de extra gelden van vorig jaar zijn opgegaan aan prijsverhogingen van de kinderdagopvang. Ik ben van mening dat de prijs omlaag kan als de opvangcentra zich eens gaan concentreren op de kerntaken en niet probeert de ouders te plezieren, maar de kinderen. Ook het betalen per uur lijkt me een goede stap. Waarom betalen tot 18:30uur als je om 17:15uur je kinderen al ophaalt? Waarom betalen vanaf 7:30uur als je pas je kind kan brengen om 8:30uur omdat van het oudere zusje dan pas de school begint? Zo betaal je ruim twee uur per dag te veel lijkt me.
Afijn, als ik offtopic ga moet je het maar aangeven :-). Ik begon met: Je schrijft mooi.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenBeste Ype,
BeantwoordenVerwijderenDank je wel. We zijn het geloof ik niet heel erg oneens. Ik denk dat je gelijk hebt dat veel vrouwen de 'zorgrol' ook een beetje naar zich toe trekken. Maar dit wordt volgens mij ook gestimuleerd door de vaders in kwestie. Zoals het in jouw vrouw (als ik mag tutoyeren) niet opkwam dat jullie ook allebéi een dag werk zouden kunnen inleveren, zo komt het in de meeste mannen niet op dat zij ook minder zouden kunnen gaan werken. Slecht voor de carrière. Slecht voor het aanzien onder vrienden (ze 'verpesten' de markt). En als het wel in ze opkomt doen hun werkgevers moeilijk. Bovendien: door het gebrekkige vaderschapsverlof is de scheve situatie eigenlijk al ontstaan voordat 'moeder' na haar bevallingsverlof weer aan het werk gaat. Zij bracht drie maanden alleen met haar kind door terwijl haar partner maar liefst twee dagen kennis mocht maken met zijn nieuwe spruit. Ik denk dat dat ook resulteert in claimgedrag van de moeder ten aanzien van de zorg, tegenover claimgedrag van de vader ten aanzien van het werk.
Mijn eigen geval was trouwens weer heel anders: het liefst zou ik vijf dagen blijven werken, maar dat gaat nu eenmaal niet (in weerwil van wat powerfeministen als Heleen Mees beweren). Na de geboorte van mijn eerste kind heb ik nog even vijf dagen gewerkt (terwijl mijn man van vijf naar vier dagen terugging), maar ik merkte dat dat alleen goed gaat als a) ál het huishoudelijk werk kan worden uitbesteed b) de kinderen nooit ziek zijn en c) de kinderen goed gedijen bij de opvang. Met andere woorden: in Utopia. Inmiddels is mijn tweede kind geboren en werken man en ik beide vier dagen.
De oplossing van deze problematiek? Misschien een ruimhartiger vaderschapsverlof om te beginnen? Of - meer structureel - de mogelijkheid voor beide partners de carrière uit te spreiden over langere tijd: langer doorwerken, maar dan tijdelijk terug in uren op het moment dat er (kleine) kinderen in het spel zijn? Maar daar zullen werkgevers wel niet blij mee zijn.
Over al deze zaken natuurlijk een hoop rumoer in de media. Ik schreef deze blog dan ook omdat ik het perspectief dat de hoogte van het salaris ook wel eens een rol zou kunnen spelen nog nergens had gelezen. Terwijl het denk ik - zeker wanneer de verschillen groot zijn - toch meeweegt. Maar ik geef toe: niet de enige en misschien ook niet de doorslaggevende.
Dan nog over de kosten van de opvang: niet echt offtopic, want de kosten van de opvang bepalen - met de hoogte van de subsidie - of het rendabel is dat beide partners blijven werken. Ik hoop maar dat als de subsidie afneemt, de marktwerking toe zal nemen en dat de kosten dan dalen. Per uur betalen vind ik trouwens ook een goed idee.
Ten slotte, wat ik vooral verwarrend vind zijn de tegenstrijdige politieke geluiden over dit onderwerp. Enerzijds moet iedereen, liefst fulltime, deelnemen aan het arbeidsproces. Iedereen moet ook zijn eigen financiële boontjes kunnen doppen en vrouwen moeten het zichzelf verwijten als ze na een scheiding, of na het overlijden van hun eega, berooid achterblijven (zie bijv. het afschaffen van kostwinnersmodel en aanrechtsubsidie). Maar als het vervolgens over de kosten van kinderopvang gaat zegt Rouwvoet: 'de overheid wil niet betalen voor de particuliere ambities van beide partners', alsof het alleen maar mijn onbedwingbare drang tot zelfverwerkelijking is die mij de arbeidsmarkt op drijft, en niet mijn maatschappelijk verantwoordelijkheidsgevoel en de wens financieel onafhankelijk te zijn. Ouders kunnen bovendien - wederom Rouwvoet - ook voor opvang kiezen in het particuliere circuit, zoals buren of grootouders. Maar volgens het eerder genoemde adagium moeten buren en grootouders zelf ook gewoon werken.
Nu echt ten slotte: op jouw blog vond ik geen posts. Jammer, jammer. Maar ik begon natuurlijk met: dank je wel ;-)